Een enkele keer wordt herhaling, ook in het algemeen, vervelend, maar meestal is veel van hetzelfde vertrouwd en aangenaam. De Britse band The Slow Show, vernoemd naar een nummer van The National, houdt ook op het vierde album Still life vast aan het bekende recept, waarin de weemoedige melodie de boventoon voert en de kreunende stem van Rob Goodwin een prominente plek inneemt. Pianootje, koortje, ingehouden ritmes, de opbouw, het is allemaal net zo herkenbaar als de stem van pakweg Leonard Cohen. Niets nieuws onder de zon dus op Still life. En toch pakt The Slow Show je weer in. Omdat de band de onmiskenbare gave bezit overtuigende melodieën te schrijven en die te verpakken in 11 wonderschone songs, met als hoogtepunten Rare Bird en Hey Lover. Je zwijmelt telkens weer weg op avontuurlijke rondreizen die de nummers, zonder uitzondering, in je hoofd teweegbrengen en ondanks de ogenschijnlijke herhaling slaat Still life weer in als een muzikale bom. Wie dus op zoek is naar vernieuwing, slaat dit nieuwe album van The Slow Show over. Maar wie de eerste drie albums van de band op handen droeg, voelt een nieuwe opwinding bij het luisteren van deze plaat.
Tracklist:
01 Mountbatten
02 Anybody Else Inside
03 Slippin’
04 Rare Bird
05 Woven Blue
06 Blue Nights
07 Breathe
08 Blinking
09 Hey Lover
10 Who Knows
11 Weightless
