REY, LANA DEL

Al direct na Chemtrails Over The Country Club van maart dit jaar, kondigde Lana Del Rey aan dat haar nieuwe album er aan kwam. Toen heette die nog Rock Candy Sweet, maar inmiddels dus Blue Banisters. Een dergelijke output wil nog wel eens voor vervlakking van het materiaal zorgen, daar hoeven we in dit geval geen enkele zorg over te hebben. Opmerkelijk genoeg dit keer geen samenwerking met toch redelijk vaste waarde Jack Antonoff, wel een keur van andere producers. Gebleven is de melancholie en de tijdloze insteek van het niet altijd lichtvoetige materiaal. De dreigende, langzame sound wordt nog eens benadrukt door een kort Interlude met samples uit Ennio Morricone’s The Trio uit The Good, The Bad & The Ugly. Opmerkelijk is ook de samenwerking met Miles Kane in Dealer, waarin Del Rey eerst met een soulvol geluid zingt wat we nog niet eerder van haar hoorden, om in het refrein een bijna krankzinnige schreeuw los te laten. Ook in Nectar Of The Gods weet ze een sfeer neer te zetten, waardoor je je bijna afvraagt welke pijn Del Rey heeft moeten ondergaan om zo diep te gaan. Lana Del Rey heeft haar woest aantrekkelijke melancholie inmiddels tot kunst verheven en verveelt daar wederom geen moment mee.