IRON MAIDEN

Super Deluxe Boxset met 2 CD's, Blu-Ray en extra artwork



Een nieuwe Iron Maiden is altijd een happening. Ditmaal werd de spanning opgevoerd door gedurende enige tijd allerlei boodschappen te verstoppen. De verwachtingen werden daardoor wel opgevoerd. Aangezien vorige studioplaat The Book Of Souls toch wat tweespalt veroorzaakt heeft, mensen vonden hem geweldig of juist helemaal niets, is de vraag of Senjetsu de rijen weer gesloten krijgt. Als eerste valt de fraaie, door Mark Wilkinson gemaakte, hoes op. Hij is na de oorspronkelijke tekenaar Derek Riggs toch degene die de mooiste Eddies creëert. De muziek is echter natuurlijk waar het om draait. Een dreigende, meer dan acht minuten durende slepende track opent de plaat. Deze titeltrack zet de toon: drie nummers boven de tien minuten, vijf tussen de zes en negen en twee daaronder. Toch valt het mij op dat veel tracks ‘niet lang’ klinken. De beide vooruitgeschoven singles volgen: Stratego met de Steve Harris galopperende baslijn en The Writing On The Wall, beide prima nummers. Hierna begint het muzikale avontuur. Lost In A Lost World heeft een progressieve inslag, maar is aan de andere kant ook zo erg Maiden, dat je je haast afvraagt waar je het eerder gehoord hebt. Het relatief korte, maar fijne Days Of Future Past laat horen dat Bruce Dickinson nog prima vocaal uit de voeten kan. Dat zelfde geldt voor The Time Machine, waarop naast de sterke zang opnieuw de herkenbaarheid opvalt maar dit wel gekoppeld wordt aan een fraaie variatie in het nummer. Vervolgens krijgen we Darkest Hour, een theatrale semi-ballad met mooie solo’s. Tot zover allemaal erg mooi, maar dan komen de drie langste nummers nog. Death Of The Celts, met een thematiek die veel van de door Harris geschreven nummers kenmerken en zo aansluit bij bijvoorbeeld The Clansman. Ook de laatste twee nummers zijn van Harris’ hand. Het fraaie The Parchment doet mij herinneren aan de Seventh Son Of A Seventh Son-plaat, terwijl Hell On Earth een lekker afsluiter is. geworden. De plaat staat bol van de prettige nummers, die als geheel nog veel krachtiger worden. Is er dan niets op te merken? Ach, wellicht had er een ouderwets up-tempo nummer opgenomen kunnen worden. Aan de andere kant is het gebodene van een dusdanige kwaliteit dat Senjetsu gewoon bij het beste werk van de band hoort. Wie had dat nog gedacht… Scream For Me Senjetsu!