Als je al vijftien jaar (één van) de meeste toonaangevende band(s) bent, dan zou je denken dat er een soort van spanning op staat, als je een nieuw album maakt. Niets is minder waar; War on Drugs (vernoemd naar de inmiddels beroemde uitspraak van oud USA President Ronald Reagan) doet wat het al die jaren doet. De heerlijkste liedjes in Rockland maken. Direct bij de eerste klanken van Living Proof, via I Don’t Wanna Wait (is dit niet gewoon het intro van In the Air Tonight? ;-) en de single en titeltrack I Don’t Live Here Anymore (wie herkent dit niet in het leven?) gaan alles liedjes gewoon over jou. En over mij. En over ons. Allemaal. In het hier en nu. Een album dat ook gewoon in 2005 uitgebracht had kunnen zijn en ondanks dat toch klinkt als tweeduizend-fucking-eenentwintig. Soms lekker boos en wat harder (Wasted) en soms heerlijk traag en meeslepend (Rings Around My Fathers’ Eyes) naar de heerlijke afsluiter Occasional Rain (met de ongeëvenaarde zin ‘where do I go without you’). Ja hallo, zo wil ik elke dag wel hier een daar een bui. Incidenteel….
