POND

Het getal 9 slaat niet op het negende album want dit is pas nummer zeven van het Australische Pond. Dat er negen nummers op staan, lijkt meer toeval dan een reden voor de titelkeuze. Het getal 9 speelt in elk geval wel een belangrijke rol in de clip van de derde track, America’s Cup, maar hoe dat nu precies zit, is best raadselachtig. En dat geldt eigenlijk een beetje voor het hele album: dat niet alles direct even doorgrondelijk is. In nog geen 40 minuten gebeurt er heel erg veel, zowel muzikaal als in de weinig gangbare songteksten. Pond klinkt, zoals altijd, zeer druk en urgent, heeft veel te melden en dat draagt eraan bij dat bij elke luisterbeurt de fascinatie voor deze plaat groeit. 9 vertoont kortom alle kenmerken van een vraagteken, gevolgd door een uitroepteken. Wel duidelijk is dat Pond zich met 9 los maakt van Kevin Parker’s Tame Impala. Hij en de mannen van Pond helpen elkaar live en in de studio. Zo was Parker nog de producer van Tasmania, het vorige album van Pond. De band heeft deze klus nu geheel voor eigen rekening genomen. De wederzijdse beïnvloeding die van hun samenwerking het logische gevolg is, is op 9 nauwelijks merkbaar, al zijn zowel bij Tame Impala als Pond de gitaren naar de achtergrond verdrongen door elektronica. Pond is op 9 meer dan ooit tevoren in het spoor terechtgekomen van Prince en Talking Heads, zonder dat de Australiërs ook maar een grammetje van hun eigengereidheid inleveren.