DEEP DARK WOODS, THE

Wie de Canadese Deep Dark Woods de afgelopen 15 jaar gevolgd heeft weet dat de band geworteld is in Americana en rootsmuziek. Nog tijdlozer dan die andere overwegend Canadese groep, The Band. Changing Faces is geen vrolijk album, maar een sobere aangelegenheid. Frontman Ryan Boldt’s intense stemgeluid, emotioneel vergelijkbaar met de laatste platen van Nick Cave, snijdt dwars door de ziel. De begeleiding van de band is ook ontdaan van opsmuk. Veelal domineren akoestische gitaren, al geven de elektrische gitaren in When I get Home Tonight en In The Meadow net dat extra randje, net als de strijkers in Everything Reminds Me of het Farfisaorgeltje in opener Treacherous Waters. Changing Faces gedijt het best in de nachtelijke uren zonder invloeden van de rest van de wereld. Slechts een half uur lang maar door de intensiteit is dat ook genoeg.