Annie Clark, oftewel St. Vincent, keert vier jaar na het geweldige MASSEDUCTION en drie jaar na de sobere remake MassEducation, terug met een nieuw album, Daddy’s Home, een verwijzing naar de vrijlating van haar vader na een lange gevangenisstraf vanwege een financieel vergrijp. St. Vincent komt ook dit keer met een nieuwe look op de proppen en ook in muzikaal opzicht slaat ze verrassende nieuwe wegen in. De openingstrack lijkt geschreven en geproduceerd door Prince in de jaren 80, maar in de tracks die volgen duikt St. Vincent vooral de jaren 70 in. Daddy’s Home klinkt verrassend soulvol en klinkt een stuk minder elektronisch dan we van Annie Clark gewend zijn. Het gaat haar goed af, want de broeierige organische klanken op het album verleiden makkelijk, terwijl St. Vincent als zangeres indruk maakt. Het is mijlenver verwijderd van het elektronische bombast van MASSEDUCTION, maar het inslaan van nieuwe wegen is precies wat je van St. Vincent verwacht. Het zijn wegen die nog steeds veel invloeden van Prince laten horen, maar in iedere song klinkt alles weer net wat anders. St. Vincent heeft de moderne dansclub van haar vorige album verruild voor een wat duistere nachtclub, maar overtuigt ook dit keer makkelijk. Hier en daar duiken strijkers of een gospel koor op, maar de Amerikaanse muzikante neemt ook een enkele keer de afslag richting Amerikaanse rootsmuziek, wat verrassend goed past. Het is wederom totaal niet wat we hadden verwacht van St. Vincent, maar dat maakt het alter ego van Annie Clark nu juist zo bijzonder.
