Het is alweer 35 jaar geleden dat de Australische band Crowded House zich op de kaart zette met de tophit Don’t Dream It’s Over. Die single uit 1987 opende deuren naar wereldfaam. Met prettig behapbare toegankelijke popmuziek scoorde de band de ene monsterhit na de andere. Albums gingen als zoete broodjes over de toonbank en Crowded House vestigde zich in het rijtje van absolute topacts. Als tamelijk vreemde eend in de bijt, maar niet minder goed ontvangen, verzorgde ze in 1996 nog een concert op het stevige Nederlandse Pinkpop-festival. Kort daarna werd de handdoek in de ring gegooid omdat bandleider Neil Finn bang was zichzelf te blijven herhalen. Gelukkig volgde een reünie in 2007 met het prachtige album Time On Earth en sindsdien is het komen en gaan met Crowded House. Af en toe een tour, dan weer een album. Na een 11 jarige stilte ligt nu de nieuwe plaat Dreamers Are Waiting op de planken. En gelukkig maar, wil ik zeggen. Crowded House heeft nog altijd niets ingeboet op de kwaliteit: prachtige popliedjes met heerlijke melodieën, mooie meerstemmige background zang, verpakt in een prettige en sferische productie. Het is als vanouds Crowded House in optima forma. Hoogtepunten zijn To The Island dat, eenmaal gehoord, niet meer loslaat. En Sweet Tooth en Real Life Woman hadden zo op het kroonalbum Woodface kunnen staan. Laten we hopen dat Dreamers Are Waiting niet een punt achter de carrière gaat zijn, Crowded House doet er nog altijd toe.
