Met een warm gevoel zullen de meeste Bonnie 'Prince' Billy volgers terugdenken aan het album Superwolf uit 2005, zijn samenwerking met Matt Sweeney. Dat dit album na zestien jaar een vervolg krijgt met Superwolves, doet alleen op papier al tot de verbeelding spreken. Nog steeds weet Sweeney het beste in Will Oldham boven te halen. Verfijnde en delicate liedjes met teksten van literaire waarde, passen als gegoten bij het dragende en inkleurende gitaarspel van Sweeney. Die geeft het intieme album hiermee een prettig rauw randje. Het album veranderd even van koers op Hall Of Death, waarop gasten Mdou Moctar met ritmische Nigeriaanse woestijn blues de ‘Superwolves’ voor een moment aan het swingen brengen. Na I Am A Youth Inclined To Ramble, muzikaal een wonderschone knipoog naar de Britse folk, blijft men op het pad van veelzeggende eenvoud. Met liedjes als Resist The Urge en My Blue Suit valt er tenslotte ook niet meer te wensen.
