BAND

Het is bijna onmogelijk om een beter album te maken dan het tweede, naamloze, album van The Band maar Stage Fright, gemaakt met Todd Rundgren achter de knoppen, doet nauwelijks onder voor de eerste twee albums van The Band. Songs als het titelstuk, WS Walcott’s Medicine Show en The Shape I’m In zouden tot het uiteenvallen van de band op het repertoire blijven staan en ook songs als Time To Kill en The Rumour behoren tot het betere werk van de groep. De enige echte koerswijzinging was hoogstens gelegen in persoonlijkere teksten. Ter gelegenheid van de 50e verjaardag is het origineel op uitstekende wijze opgeknapt, waardoor het album aanzienlijk beter klinkt dan voorgaande versies. En net als bij de luxe edities van de vorige albums van The Band zijn de archieven ruimschoots opengetrokken. Alternatieve mixen zijn altijd leuk, maar de echte verrassing zit in een concert uit juni 1971 in The Royal Albert Hall, waar naast klassiekers uiteraard ook veel songs van Stage Fright werden gespeeld. Niet alleen het publiek was enthousiast die avond want de uitvoeringen doen niet onder voor The Last Waltz en Rock of Ages. Maar de grootste verrassing is een acoustische oefensessie die opgenomen is in een hotelkamer in Calgary. Slechts begegeleid door de acoustische gitaar van Robbie Robertson en een harmonica horen we de mannen een aantal bekende en onbekende songs spelen. Waarschijnlijk opgenomen met een goedkope bandrecorder, maar net zoals The Basement Tapes met Bob Dylan van onschatbare waarde.