OLAFSSON, VIKINGUR

Kort geleden nog maar liet de pianist Víkingur Ólafsson de even uiteenlopende als verbonden componisten Rameau en Debussy op elkaar botsen, nu dient datt basismateriaal als uitgangspunt voor moderne bewerkingen. En dan bedoel ik ook modern, want veel elektronica. Geen Wendy Carlos, maar meest subtiele toevoegingen in het ambientdomein, als toevoeging aan wat we al hebben. Plus eerdere opnamen die hij maakte van Debussy, die daar met hun verstilde karakter zeer goed bij passen, zoals diens late compositie Pour le piano, waarin hij meer dan in zijn eerdere werk richting modernisme afslaat, zonder zijn persoonlijke toets te verliezen. Het is even wennen voor wie louter degelijke uitvoeringen verwacht van klassiek repertoire, maar dat is juist goed, want zo hou je dat in leven. Als je het, zoals Ólafsson en zijn muzikale maten, tenminste goed doet en ook echt iets toe te voegen hebt.