GRANDADDY

The Sophtware Slump van de fameuze Amerikaanse formatie Grandaddy is zo’n plaat die ik vele malen gehoord heb. Het pareltje van deze indierockband was mijns inziens zeer verslavend en belandde hoog op mijn eindejaarslijstje van 2000. Ook ruim twintig jaar na dato luister ik nog altijd graag naar dit album. De combinatie van de dwarse, sfeervolle psychedelische en ingenieuze songs en de ijle maar paradijselijk mooie zanglijnen van bandleider Jason Lytle voor gegarandeerd kippenvel op mijn armen.
Toen ik las dat Lytle een jubileumeditie van deze plaat wilde uitgeven, was mijn interesse gewekt. Het bleek daarbij niet een ‘gemakkelijk gekozen’ heruitgave te zijn. Geen album dus dat iets anders gemixt was. Geen versie ook met één of twee bonussongs. Nee, dit is Sophtware Slump 2.0. Sterker: het was afgelopen jaar een lockdown-project dat Lytle meer dan serieus nam. Hij speelde alle songs nog een keer in. Alleen. Op een piano. Het resultaat? Het zijn stuk voor stuk intieme en wonderschone versies geworden waar je naar moet blijven luisteren.
Da’s alvast één zeer positief punt. Maar er is meer goed nieuws te melden. Het project inspireerde Lytle zelfs tot het maken van nieuw materiaal. Zo komt er een soloplaat aan en die wordt ook nog opgevolgd door een nieuw Grandaddy-album. Waar zo’n lockdown en zo’n jubileum van een prachtplaat al niet goed voor is.