You shouldn’t be afraid to cry in front of me. Het is de laatste strofe van een gedicht waarmee Arlo Parks haar debuut opent. Een album waar – terecht – naar uit is gekeken. De Londense strooide afgelopen jaar met krachtige singles die bol staan van dit soort opbeurende spreuken. Niet voor niets sierde ze als één van de weinigen de virtuele jubileumeditie van Glastonbury op. Collapsed In Sunbeams lost de verwachtingen nu moeiteloos in. Parks’ popmuziek is fris, toegankelijk, en opmerkelijk naturel. Er hoeven nergens wilde capriolen of smaakversterkers aan te pas te komen om de liedjes zeggingskracht te geven. Dat zit immers wel goed met zo’n loepzuivere en kalmerende stem, vooral sterk in de middelhoge registers, en eerdergenoemde ontwapenende songteksten. Zo is Black Dog een prachtige hymne over vriendschap, ontboezeming, en compassie. Eugene handelt dan weer over liefdesverdriet, jaloezie en zelfacceptatie. Als we het diepste punt bereikt hebben van deze crisis, die óók een mentale is, dan komt Parks precies op het juiste moment om ons naar de haven te loodsen.
