MCCARTNEY, PAUL

Je bent 78 en door Covid valt de Europese tour in het water. Je kan achter de geraniums duiken. Maar Paul McCartney zag er de mogelijkheid in om na compleet solo gemaakte albums in 1970 en 1980 er in 2020 wederom een te maken: McCartney III. Een album dat spontaan tot stand kwam en dat is te horen. McCartney III is experimenteler dan voorganger Egypt Station. McCartney is vaak op zijn interessantst als hij argeloos een nummer uit zijn mouw schud en wanneer hij zich losmaakt van de druk om te scoren en een compromisloos speelplezier voorop staat, zoals hij al eerder bewees met albums als McCartney II of Electric Arguments dat hij met Youth als The Fireman maakte. Met McCartney III levert Paul een plaat af die de hoop op een dergelijk album inlost. Bij opener Long Tailed Winter Bird is het meteen genieten geblazen. Dit funky semi-instrumentele nummer met een lekkere vette bas zet de toon voor de rest van het album. Pretentieloos, maar met liefde gemaakt. Een album dat alle McCartney-elementen samen brengt. Een catchy nummer in de vorm van Find My Way, dat opgeluisterd wordt door aparte gitaargeluiden. De logge rocker Slidin’ heeft een lekkere riff die qua stijl wat doet denken aan Let Me Roll It. Toch schuwt McCartney ook niet om een lang intens nummer als Deep Deep Feeling met ons te delen. Natuurlijk, zijn stembereik is minder dan in zijn hoogtijdagen. Dat wordt duidelijk bij het laatste nummer Winter Bird, een overblijfsel van het album Flaming Pie. Maar McCartney’s klinkt nog steeds prettig. En dan nog. De man is 78. Hij is niet de enige artiest die op die leeftijd nog muziek maakt. Maar wel de enige die op een dergelijke leeftijd nog nieuwe paden durft in te slaan. Wat een held.