Olafur Arnalds, voor de oningewijden, is een muzikale alleskunner die de laatste jaren opereert op het vlak tussen nieuw-klassiek, elektronica en ambient, en wisselt daarbij zijn soloalbums af met soundtracks (o.a. Broadchurch) en samenwerkingsprojecten (zoals met Nils Frahm of zijproject Kiasmos). Nu is het weer tijd voor een soloalbum en lijkt de IJslander back to basic te gaan. Het minimalisme voert hoogtij op Some Kind Of Peace: een album dat hij zelf omschrijft als zijn meest persoonlijke en oprechte. De technische foefjes uit Re:member zijn achterwege gelaten en wat rest is een prachtig mooi, introspectief album waar wij nooit meer horen dan het absoluut noodzakelijke. Meestal komt dat neer op de combinatie piano en strijkers, met heel af en toe ook een gastvocalist of wat elektronische percussie. Soms voelt het als een soundtrack, soms voelt het als een ambientalbum maar overal voelt het als een prachtig neo-klassiekalbum waarmee Arnalds zijn groeiende reputatie verder verstevigt.