DOVES

Eigenlijk zijn Doves al weer zo’n twee actief met spraakmakende concerten in onder meer de Royal Albert Hall. Maar nu het vijfde album, Universal Want, elf(!) jaar na Kingdom Of Rust, lustig in de rondte draait in de speler, voelt hun comeback pas als écht. De doorstart is reden tot grote vreugde. Het (kern)trio uit Manchester, met de tweelingbroers Jez en Andy Williams op respectievelijk gitaar en drums en zanger/bassist Jim Goodwin, staat garant voor ijzersterke platen met subliem geproduceerde en hevig meeslepende rock, die soms tegen prog aan schuurt. En die bij elke luisterbeurt nieuwe ontdekkingen oplevert. De heren dichten het gat tussen Tears For Fears, Simple Minds en Editors. Maar hun muziek is spannender, minder gepolijst en rockt meer. Dat is ook weer het geval op Universal Want dat enigszins terughoudend opent met Carousels. Een mooi maar weinig verrassend nummer. I Will Not Hide begint met veel akoestische gitaren, klinkt allengs uitbundiger en luistert lekker weg maar de vlam slaat nog altijd niet in de pan. Dat gebeurt wel na het intro van Broken Eyes, tot dan het meest emotionele nummer. En vanaf For Tomorrow gaan de Duiven echt los. Het stuwende ritme, een beetje gas terugnemen, een spooky intermezzo en dan op volle kracht en uit volle borst naar de finale. Ook Cathedrals Of The Mind is een prijsnummer, een ballad met een mooi, zelfs een beetje liefelijk intro, dat in steeds meer galm en geluidseffecten wordt ondergedompeld. Dan wordt het de hoogste tijd voor Prisoners dat lekker snel op gang komt en waarin veel wordt gevraagd van zanger Jim Goodwin. Maar hij levert. Met glans. Cycle Of Hurt bevat erg fraaie onstuimig over elkaar heen buitelende gitaarriedels. Doves leunen naarmate de plaat vordert steeds minder op elektronica en dat komt de spanning ten goede. Mother Silverlake schiet ook snel in galop met veel funky gitaarwerk en vocalen die uit alle hoeken en gaten komen aangesneld. Echt zo’n nummer dat live flink kan worden uitgebouwd. Fraai is ook de titelsong die plechtig begint met piano en Jim Goodwin’s zang. Ook hier zijn het de gitaren die het nummer in de brand steken. U2 zal jaloers zijn. Forest House lijkt een kampvuurliedje maar ook deze afsluiter mondt uit in weldadige bombast.