Damon Michael Gough werd onder zijn pseudoniem in 2000 als de hoop van de Britse muziek binnengehaald, gebaseerd op zijn uitstekende debuut The Hour Of Bewilderbeast. Daarna was het een beetje af en aan met veel soundtrackwerk, waarvan Being Flynn uit 2012 alweer zijn laatste muzikale teken van leven was. Nu dan weer een volwaardig album, welke opent met een heerlijk rommelig titelnummer, waarmee hij vrolijk alle kanten opvliegt. Het poppy Is This A Dream doet ook weer denken aan zijn hoogtijdagen, niet door melancholiek terugkijken, maar door de aanstekelijkheid en dansbaarheid van zijn oude werk perfect te vertalen naar nu. Het lijkt alsof Gough het plezier in muziek maken weer volledig terug heeft, wat erin resulteert dat zelfs het somberste nummer een gevoel van hoop en muzikaal avontuur uitstraalt. Zijn obsessie met Bruce Springsteen komt nog steeds naar voren, maar zijn Britse tongval en de muzikale erfenis die de UK standaard aan zijn onderdanen meegeeft geeft het tegelijk een eigen geluid. Een fijne terugkeer van Badly Drawn Boy.
