Maakt Bruno Major moderne, lichtvoetige, ingetogen folk, met hier en daar wat elektronica (beats/stemmetjes) en een fijn randje zomerversiering. Folk 2.0? Of gewoon modern klinkende en geproduceerd folk, mede mogelijk gemaakt door de schier oneindige mogelijkheden die digitale technieken muzikanten tegenwoordig bieden. Major heeft een warme, donkere, zo nu en dan zang-spreekstem. Op To Let A Good Thing Die laat Bruno Major horen dat hij zich als singer-songwriter niet in een hokje (folk) laat stoppen. Daarvoor is zijn album te gevarieerd en te origineel. In Figment Of My Mind is zelfs ruimte gemaakt voor stemmige, naar psychedelica neigende, strings. Boeiend album, dat To Let A Good Thing Die.
