Eigenlijk zou The Future Bites ons niet moeten verbazen. Immers, Steven Wilson maakt nooit twee dezelfde platen achter elkaar en dat hij een voorliefde heeft voor elektronische muziek is ook bekend, getuige zijn werk met No-Man bij voorbeeld. En noemt hij Donna Summer, Kraftwerk, Prince en Abba niet net zo goed invloeden als Pink Floyd, Radiohead en Opeth? En David Bowie natuurlijk, die tijdens zijn carrière zo vaak – succesvol – van koers wijzigde. Dus wat staat ons te wachten op deze plaat, waarop Wilson de consumptiemaatschappij en onze afhankelijkheid van technologie aan de kaak stelt? Met Self en King Ghost maakt hij gelijk een statement: het is elektronisch en poppy, welhaast disco; verwacht geen heavy progrock hier! 12 Things I Forgot is een melodieuze, melancholieke popsong. Wat volgt, Eminent Sleaze, is het sleutelnummer. Hier komen alle invloeden bij elkaar: een catchy song met Abba-koortjes, een elektronische beat, funky gitaarwerk maar ook een vleug Pink Floyd. Het uitgesponnen Personal Shopper (met opnieuw een Abba-koortje) leunt ook zwaar op een elektronische beat. Op Man Of The People laat Wilson zijn melancholieke kant zien, terwijl Follower lekker uptempo aan XTC doet denken. De plaat sluit af met het verstilde Count Of Unease. Dus ja, The Future Bites verbaast wel degelijk. Vanwege de vastberadenheid waarmee Wilson een nieuwe weg inslaat, zijn muzikale veelzijdigheid die amper grenzen lijkt te kennen en het vakmanschap waarmee hij al die stijlen en invloeden tot een coherent en pakkend geheel weet te smeden. Indrukwekkend.
