Op Stupid Love, de single die Chromatica vooruit is gesneld hoorden we eindelijk weer eens het geluid waarmee Lady Gaga ooit werd gekroond tot popprinses. Na de jazzy klassiekers die ze opnam op het album met Tony Bennett (Cheek To Cheek uit 2014), het verrassend ingetogen en voor Lady Gaga begrippen atypische Joanne uit 2016 en de zo geslaagde en succesvolle remake van de klassieker A Star Is Born met Bradley Cooper uit 2018, horen we op Chromatica voor het eerst sinds ARTPOP uit 2013 eindelijk weer eens de popprinses (of inmiddels misschien zelfs wel popkoningin) Lady Gaga. Op Chromatica mag de elektronica weer zwaar aangezet of zelfs bombastisch zijn en domineren de tracks voor de dansvloer. Het klinkt direct vertrouwd en succes lijkt verzekerd, maar door alles dat Lady Gaga de afgelopen jaren maakte, weten we ook dat we haar muziek serieuzer moeten nemen dan in de tijd van Paparazzi of Pokerface. Een Popalbum met een hoofdletter P.
