Op het eerste gehoor lijkt Jess Williamson het zoveelste zangeresje met een hoge, hese stem dat kleine, sober en akoestisch geïnstrumenteerde liedjes maakt. Ook de weinig sprekende cover wekt weinig verwachtingen. Edoch, niets is minder waar. Naarmate haar album The Scorceress voortgaat geeft Jess je langzaam -maar zeker- een hand. Aangekomen bij het titelnummer gaat die hand vervolgens stevig richting je strot. De stem van Williamson lijkt niet op die van een oudgediende als Marianne Faithfull, wiens stem heser is. Kristin Hersh dan? Nee, diens stem is harder, scheller. Maria Muldauer op haar Dylan tribute ‘Heart Of Mine’ (2006) komt misschien een beetje in de buurt, evenals de stemmen van Shelby Lynne en Allison Moorer op het prachtige album ‘Not Dark Yet’ uit 2017. (Lynne heeft overigens ook een nieuw album. Zie elders in de Mania en op de website) De stem van Williamson is breekbaar, zacht en uitgesproken tegelijk, beetje mysterieus en bedwelmend. De klankkleur van het album is intrigerend, vooral door het caleidoscopische geluidstapijt dat Williamson neerlegt voor haar Sorceress. Ambitieuze countryfolk met snufjes melancholie en westcoast psychedelica, zo zou je de muziek op haar album kunnen omschrijven. Zeker geen doorsnee muziek, dus. Soms is het een beetje over de top, zoals bij de softsoul in Infinit Scroll. Daarentegen past het vleugje Steely Dan dat hier en daar rondzweeft op ‘The Sorceress’, weer wél erg goed. De klank van het album(‘zwevend’, maar niet zweverig) is een van de rode lijnen die door het muzikale palet van The Scorceress loopt. Ook de gitaren meanderen voortdurend rond, waarbij de tremolo kwistig gebruikt wordt. Echt spooky wordt het als we in het titelnummer horen dat er iemand aan komt lopen, de deur piepend open gaat en weer zachtjes dichtgetrokken wordt. Geest in de kamer of gewoon een Scorceress?. Aan het eind van het nummer slaakt Williamson (opgelucht?) zachtjes een zucht. Wat rest is het geluid van krekels…
