DEEP PURPLE

Met het vooruitgeschoven Throw My Bones, maakt Deep Purple duidelijk dat ze nog niet versleten is. Het nummer is mooi uitgewerkt, is voorzien van een fraaie productie van Bob Ezrin en kent fraaie partijen van gitarist Steve Morse en toetsenist Don Airey, die eveneens prominent aanwezig is. Ian Gillan laat horen dat als hij een passende toonsoort heeft, hij nog steeds een prima zanger is. Deze elementen worden ook doorgetrokken naar de rest van de plaat. Fraaie nummers als We’re All The Same In The Dark, het riffgeörienteerde No Need To Shout of The Long Way Round geven Whoosh een aangenaam karakter. Bewonderenswaardig vind ik het dat de band nog steeds manieren zoekt om relevant te blijven en niet te teren op oud succes, iets waarvan The Power Of The Moon getuigt. Kent Whoosh dan geen minpunten? Ach, What The What kan mij niet zo bekoren, maar ja…, dat kon Lazy destijds ook niet. Whoosh is dan ook opnieuw een fijne plaat van dit instituut.