THROWING MUSES

In februari van dit jaar was er onverwacht nieuws aan het muzen-firmament. De single Dark Blue kwam uit en bleek daarbij zelfs een voorbode op een heel nieuw Throwing Muses-album. Een album dat oorspronkelijk eind mei al zou uitkomen, maar vanwege corona uitgesteld werd tot september. Daarom werden er eerst nog twee andere veelbelovende singles (Bo Diddley Bridge en Frosting) uitgebracht die de spanning danig opvoerden. En nu is daar eindelijk het tiende album van de band die naast frontvrouw Kristin Hersh al weer jaren gevormd wordt door drummer David Narcizo en bassist Bernard Georges. De meesterlijk vervormde gitaarmuziek wordt tien nummers lang erg fijn gecombineerd met de hijgerige, hese stem van Hersh waarvan de teksten steevast lekker raadselachtig zijn. In Bo Diddley Bridge bijvoorbeeld (‘The bridge collapsing, the water winning, who’s swimming? Is it us?’). Of in Frosting (‘In heaven maybe they don’t call you crazy’), Sue’s (‘The devil has no soul’) en Bywater (‘Who’s goldfish in the toilet? Don’t flush it. It’s Freddie Mercury’). Kort en goed? Het is fijn dat deze muziekmuzen er weer zijn.