Het is toch razen knap dat iemand die nagenoeg alleen instrumentale muziek maakt (met een kortstondige vocale uitstap, maar dat is alweer een tijd geleden) nu al 36 jaar (!) lang ons weet te boeien. Sterker nog, Shapeshifting – inmiddels zijn 17e album (liveplaten niet meegeteld) – is zelfs een van zijn betere. Hoe hij dat heeft bewerkstellight? Door shapeshifting natuurlijk, elk nummer heeft zo z’n eigen stijl. Van de bekende melodieuze en vloeiende Satriani lijnen ( Big Distortion) naar alien surfachtige muziek (Ali Farka, Dick Dale, An Alien And Me) via flinke rock (Shapeshifting) naar de blues (Teardrops), en dan zijn we nog maar een kwartier onderweg! Ome Joe wordt als een van de beste gitaristen van eind vorige eeuw en deze eeuw beschouwd en Shapeshifting laat horen dat dit helemaal terecht is. Daarbij slaagt Satriani er altijd in om een prima begeleidingsband bij elkaar te brengen. Deze keer zijn dat Kenny Aronoff (John Fogerty) op drums, Chris Chainey (Jane’s Addiction) op bas, en Eric Caudieux op toetsen, en die driemanschap weet precies de ondergrond te geven die Joe nodig heeft om wederom te excelleren en ons drie kwartier geboeid te houden. Diepe buiging, hoor.
