WOLF COLONEL

Wolf Colonel. Nooit van gehoord. De vage hoesfoto's doen Will Oldham-achtige lo-fi songer-songwriter-muziek vermoeden. Bij het eerste nummer wordt dat vermoeden echter omver geblazen door een gedreven popsong waar Robert Pollard (Guided By Voices) jaloers op zou zijn. En daarna volgen er nog veertien. In nog geen half uur. Heerlijk spontaan en met een jonge-honden-brutaliteit schudden Jason, Adam en Brian de ene na de andere prachtsong uit hun mouw. Als je je ogen dicht doet zie je ze gewoon in hun garage tekeer gaan. De productie is redelijk lo-fi, zonder storend te zijn. Het werkt juist heel goed, zo hoort echte pop te klinken, zonder modern gelikt studiogeluid. Rouw als een sixties-garagebandje, catchy als Fountains Of Wayne. De liefhebber is nu al op weg naar Plato, dit is namelijk een niet te missen pareltje.