SEXSMITH, RON

Het hoefde nog helemaal niet, maar toch ging Ron Sexsmith min of meer in zelfisolatie voor de opnames van zijn veertiende (of zestiende, afhankelijk van hoe je telt) studioalbum. De Canadese songsmid verruilde het drukke Toronto, waar hij ruim dertig jaar woonde, voor het landelijke Stratford, een stadje in het zuiden van Ontario, dat werd vernoemd naar het Engelse Stratford-upon-Avon, de geboorteplaats van William Shakespeare, en dat vooral bekend is vanwege zijn jaarlijkse theaterfestival. Met Don Kerr, zijn vaste partner in creation, nam Sexsmith het toepasselijk getitelde Hermitage (kluizenaarschap) op in zijn eigen studio in zijn nieuwe huis. In veertig minuten komen maar liefst veertien ambachtelijke en knappe popliedjes voorbij, zoals eigenlijk alleen Ron Sexsmith ze maakt, ook al blijft hij daarbij schatplichtig aan wegbereiders als Paul McCartney en Ray Davies. In muzikaal opzicht wijkt Hermitage weinig af van eerder werk, al klonk de door collega's terecht hooggewaardeerde liejdesschrijver niet altijd zo luchtig en opgeruimd als hier. Een probleem is het niet, dat gebrek aan vernieuwing. Er zijn maar weinig singer/songwriters die op zo'n constant hoog niveau opereren als Ron Sexsmith. Ook dit album staat weer vol met juweeltjes. Het blijft daarom jammer dat hij nog steeds voor veel te veel mensen een volslagen onbekende is.