PEARL JAM

De hoes en titel van de nieuwe Pearl Jam-release Gigaton laten het al zien: dit is een album dat anders is dan zijn voorgangers. Vergeleken met het zeven jaar geleden verschenen album Lightning Bolt, dat voornamelijk door rock en punk was beïnvloed, schiet de band uit Seattle op Gigaton allerlei muzikale kanten op. Opener Who Ever Said klinkt als startpunt nog vertrouwd, een nummer met beukende drums, strakke gitaren en Eddie Vedders kenmerkende zang, en had zo op een eerder Pearl Jam-album kunnen staan. Maar wat volgt is een mix van diverse stijlen. Zoals de tweede albumtrack Superblood Wolfmoon laat horen, een nummer in de hoek van de garagerock. De drumeffecten, pakkende baslijn en synths van Dance of the Clairvoyants doen sterk aan Talking Heads denken, terwijl Take The Long Way je weer meeneemt naar Soundgarden (het nummer is dan ook geschreven door drummer Matt Cameron, die eerder in Soundgarden heeft gespeeld). Als er één albumtrack is die de muzikale verscheidenheid van Gigaton het beste weergeeft, dan is dat Retrograde: na een rustig begin met akoestische gitaar en sfeervolle meerstemmige zang groeit het nummer langzaam uit tot een groots en galmend geheel, een storm van echo en elektronische geluiden... De natuur en de toekomst van onze planeet is een terugkerend thema op Gigaton, terwijl ook Trump niet wordt overgeslagen (de Amerikaanse president komt in Seven O’Clock voorbij onder de veelzeggende naam Sitting Bullshit). Nadat je het album hebt beluisterd, begrijp je waarom de bandnaam op de hoes in de lijn van een hartslag is verweven: de tijd tikt door, ook voor de planeet waar wij de zorg voor hebben. Daarnaast verklaart deze symboliek de muzikale veranderingen die Pearl Jam laat horen, zonder daarbij hun roots los te laten. Gigaton is een album met een boodschap, maar bovenal een album met verrassende muziek.