Tip van Jelle Teitsma:
Voor zowel zijn fans als critici was coveralbum California Son van voormalig The Smiths-grootheid Morrissey uit 2019 even slikken. Los van enkele mooie momenten. Want hoe matig het geheel ook is, hij laat altijd wel ergens vlagen van klasse zien. Niet alleen op California Son, maar evenzo op eerder bekritiseerd solowerk. Morrissey is door de jaren nauwelijks veranderd en dat geldt ook voor zijn muziek. Hij geeft zichzelf nog steeds de uitstraling van poëtische rebel en anti-popster. Hij speelt met de thematiek van ouder worden en compenseert dat met muziek die tussen modern en retro hangt. Op I Am Not a Dog on a Chain vinden we een flink aantal interessante nummers waar Morrissey zijn eigenzinnige visie op de politiek, pers en zowat de hele wereld meedeelt.
Mania recensie
De maker noemde zijn dertiende solo-album onlangs ‘the best of me’. Maar hij doopte het muzikale wapenfeit eveneens ietwat cryptisch en sarcastisch ‘too good to be true, too true to be considered good’. De goede verstaander weet genoeg. Steven Patrick Morrissey is hier aan het woord. Hij introduceerde zijn kersverse album I Am Not A Dog On A Chain op zijn meer dan karakteristieke wijze. Toch zegt de artiest hiermee vrij weinig over de muziek. Na beluistering blijkt echter dat dit album qua stijlen werkelijk alle kanten opschiet. Nog meer dan op voorganger Low In High School (California Son, het coveralbum uit 2019 even daargelaten), zelfs.
De elf nummers zijn afwisselend samen geschreven met Jesse Tobias, Mando Lopez en Gustavo Manzur (al jaren achtereenvolgens de solo-gitarist, de bassist en de keyboardspeler in zijn band).
Verschillende mensen zorgt voor verschillende benaderingen van song schrijven. De ene keer is een nummer met Tijuana-achtig trompetgeschal (Darling, I Hug A Pillow) of een Ierse vioolpartij (Once I Saw The River Clean) opgeleukt, de andere keer voert een gierende gitaarriff (The Truth About Ruth) de boventoon. Ook donkere, dreigende psychedelica (The Secret About Music) en een bijna klassiek thema (The Truth About Ruth) wordt niet geschuwd. Soms beginnen nummers zelfs met een pompend uptempo Depeche Mode-achtig danceritme (Jim Jim Falls of Once I Saw The River Clean). Het is allemaal verrassend divers.
De teksten van Mozz zijn nog altijd fijnzinnig en diep (‘They look at television, thinking it’s the window of the world’), bot en to the point (‘If you're gonna kill yourself, then to save face, get on with it’), maatschappijkritisch (‘I do not read newspapers, they are troublemakers, listen out for what's not shown to you and there you find the truth, for in a civilized and careful way they'll sculpture all your views’) of juist raadselachtig (‘Ah, the pleasure you bring for us?’ uit Bobby Don’t You Think They Know?, want over welke Bobby gaat dit nummer eigenlijk?). Nog één belangrijk aspect: zijn heldere stem krijgt nog altijd een dikke voldoende. En als Thelma Houston (bekend van 'Don’t Leave Me This Way') de gastvocalen verzorgt van het laatstgenoemde nummer dan hebben we ineens te maken met een heerlijk duet. Een mooi album; bijna too good to be true, inderdaad.
