Ja ja, van die titel klopt natuurlijk al lang niets meer. Sinds Ozzy vijftig jaar geleden bij Sabbath begon is er niets gewoons meer aan de man en ook in zijn solocarrière heeft hij ons menigmaal verbaasd doen staan in zowel muziek als gedrag. Odinairy Man is opnieuw zo’n moment. Met Chad Smih en Duff McKagan als ritmesectie en Andrew Watt, die we nog kennen van het uitstekende California Breed met Glenn Hughes, als gitarist en producer is Ordinairy Man een verrassend album. Niet omdat Elton John groots geafficheerd wordt op het titelnummer, tenslotte was hij in 1986 al te horen op Saxons Rock The Nation, maar omdat Ordinairy Man gewoon een fijne plaat is. Straight To Hell, met een Slash-solo opent de schijf, All My Life is een typisch Ozzynummer, Goodbye is een lekker log op Sabbath gebaseerde track en het zojuist aangehaalde titelnummer kennen we al. Dat zijn de eerste vier nog maar. Ook op de rest van de plaat valt veel te genieten. Klinkt Scrary Little Green Men lekker vertrouwd, Eat Me is juist een vrij modern klinkend nummer. Holy For Tonight is Ozzy’s manier van edelkitch en op It’s A Raid doet Post Malone een duit in het zakje. Waarschijnlijk zullen veel metalheads even moeten wennen, en ook ik had Zakk Wylde nog wel eens een solo willen horen spelen, maar Watt heeft samen met de ritmesectie Ozzy prima geactiveerd en op een voor hem vertrouwde speelplaats laten functioneren. Hierdoor bevalt Ordinairy Man mij veel beter dan de laatste twee Ozzy-albums. Wie had dat nog verwacht…
