ROEKA, ALEX

‘Rauwe Genade’ is Roeka’s vijfde album voor Excelsior en is opgenomen met zijn persoonlijke dreamteam: producer Frans Hagenaars, multi-instrumentalist Reyer Zwart en drummer Jeroen Kleijn. Deze laatste twee staan hem ook bij in het gelijknamige theaterprogramma, waarin naast de verhalen het album integraal ten gehore zal worden gebracht.

Alex Roeka trok zich na vijfentwintig jaar muziekleven terug in een Zeeuws dorp om tot rust te komen, na te denken en nieuwe songs te schrijven.
Wie was hij nou eigenlijk?
In het eerste nummer van zijn nieuwe album Rauwe Genade probeert hij daar antwoord op te geven: Zanger van leven, liefde en dood. Een lied dat opgevat kan worden als een ouverture, waarin een aantal elementen van het album al aan bod komt.
Na enige weken bleek hij niet ongevoelig voor de hem omringende natuur, hetgeen resulteerde in een loflied
op de altijd aanwezige Zeeuwse wind. Met als slotregel: ‘Zeeuwse wind, die stug en grimmig de verrukking uit me wringt.’
Hij had een koffer vol gedichten mee naar Zeeland genomen met de bedoeling daar een boek uit samen te stellen. Veel van de gedichten voerden hem terug naar zijn verleden en riepen oude beelden op, zoals van de Amsterdamse Warmoesstraat, door hem vereeuwigd in het licht surrealistische De straat van genade.
Een plotseling binnenvallende, oude kennis herinnert hem aan een ooit geschreven, maar vergeten lied vol hunkering en onmacht, waarin het verschil tussen man en vrouw een verleidelijke, erotische spanning oproept: Bachata van de oude liefde.
Ondertussen speelt de relatie met zijn vriendin een rol, zoals bezongen in het weemoedige Diep aan je gehecht.
Hoe ver je je ook van het wereldse reilen en zeilen bevindt, toch kun je je er niet voor afsluiten, al was het alleen al door de bakker die elke keer als je een brood komt kopen het nieuws van de sensatiebladen met je doorneemt en je achterlaat met het rusteloze besef te leven in een Wereld op drift.
En dan komt het verdrietige nieuws dat zijn beste vriend is overleden. Alex voelt zich geroepen om op de begrafenis een lied te zingen, Lied voor A. Een evocatie van het verleden. ‘We pasten niet goed in die muisgrijze mal.’
Het leven gaat door en de man, die de dorpsgek genoemd wordt, inspireert hem zowaar tot een dansnummer. ‘Dans als je staat op de dijk en je kijkt in de muil van de lucht.’
Zeeland is met zijn ruimte en stilte bij uitstek een paradijs voor de fietsliefhebber, die Alex is. Een lekke band doet hem op een camping bij een groep Polen belanden, die zijn band repareren en hem vervolgens volstoppen met eten en drank. Bij het verlaten van de camping barst de beheerder uit in een lofzang op De Polen.
Door het bezoeken van korfbalwedstrijden in het dorp komt Alex in contact met de enthousiaste dominee die regelmatig als arbiter optreedt. In het clubhuis wordt hem door de prediker gevraagd of hij ook gelooft, hetgeen leidt tot het vrolijke, hier en daar absurdistische geloofslied Credo voor een leeg hoofd.
Een cafévriend van vroeger, Iwan, komt op bezoek en vertelt uitgebreid over zijn avontuurlijke, anarchistische leven, meer dan genoeg voor een bijtend lied over vrijheid en levenshonger.
Iwans verhalen roepen het verlangen op terug naar de stad te gaan om nog één keer in een laatste tocht door de oude buurten te dolen. ‘Een uit een vaag verleden opgejaagd fantoom’.
En dan de liefde weer natuurlijk. Wat wil je eigenlijk met mij? Met als antwoord: ‘Bij je blijven tot de laatste lach van leven uit je longen is gezucht.’
Herfst. De warme dagen zijn voorbij. Geuren van weemoed en verlangen stijgen op uit de grond. Er zijn mensen langs geweest, maar er zijn er ook die niet zijn gekomen. Helaas. ‘Nog even en we zien elkaar niet meer.’
En dan vertrekt hij weer uit Zeeland. En eenmaal weg is er het gemis van de bruggen, de dijken, de ruimte. Maar je moet loslaten en verder gaan, met in je achterhoofd het woord van de dorpsgek: Dans!