De Noorse zanger Thomas Dybdahl ging op zijn vorige album The Great Plains (2017) terug naar de essentie en maakte een indrukwekkende plaat vol zelfreflectie. In de jaren daarvoor had hij een naam opgebouwd met fraaie ingetogen muziek waarin hij vooral excelleerde met zijn soepele falsetstem die enigszins te vergelijken valt met Jeff Buckley. Waar op voorgaand werk de registers behoorlijk open gingen en hij werkte met dure producers en sessiemuzikanten, is hij op Fever nog meer terug naar de basis. Hij nam het album op in zijn eigen studio 1micadventure in Stavanger met hulp van zijn vaste studiopartner Håvard Rosenberg. Op zoek naar een nieuw en fris geluid lieten ze zich inspireren door oudere helden als Nina Simone, Sam Cooke, Bill Withers, Serge Gainsbourgh, Aretha Franklin, Ray Charles, Bobby Gentry en Sly Stone, maar ook nieuwe geluiden van D’Angelo, Raphael Saadiq en Michael Kiwanuka. Met een oude Fender Telecaster, een Precision bas en drums werden de basistracks ingespeeld door Thomas zelf om zo volledige controle te hebben. De koerswijziging werkt uitstekend en Fever is een album waar Dybdahl trots op mag zijn.
