The Third Eye is het vierde album van Ephemerals, de band uit London die ooit begonnen in het klassieke Soul circuit, maar zich inmiddels hebben ontwikkeld tot een experimenteel jazz/soul collectief. Alice Coltrane wordt constant aangevoerd als belangrijkste inspiratiebron, om maar aan te geven waar de heren mee bezig zijn. Middelpunt is zanger Wolfgang Valbrun, wiens donkere stemgeluid meer gemeen heeft met die soulzangers die zich richting singer/songwriter begaven (Bill Withers, R.B.Greaves) dan met de klassieke shouters. Thiefin’ is wat dat betreft wel een typerend nummer, beginnend met een fraaie zangpartij, begeleidt door slechts wat orgelgeluidjes, culminerend in een kakafonie van blazers en gitaren. Grote thema’s als dood (al dan niet zelf gedaan) en vrede worden niet geschuwd. Wie ooit is aangehaakt bij hun debuut Nothin’ Is Easy en daarna niets gevolgd heeft zal wel even moeten slikken, maar wie Ephemerals in de gaten blijft houden ziet een organische groei naar een zowel muzikaal als tekstueel volwassen band.
