Myopia, de titel dit vierde album van de Deense singer-songwriter, is het oud-Griekse woord voor bijziendheid. Voor dit album sloot Agnes zichzelf op in haar studio in Berlijn. Volledig in haar eigen wereld, zonder internet, zonder afleiding. Wellicht is dat waar wij ook de titel van het album moeten zoeken; de bijziendheid als resultaat van de (al dan niet digitale) bubbel. In hoeverre is de wereld die wij zien, en de opvattingen die wij hebben, het product van algoritmes en subjectieve verslaggeving, en in hoeverre is er nog sprake van waarheidsvinding? Het zou in het verlengde liggen van het thema van voorganger Citizen of Glass. wat de invloed van technologie op menselijk contact behandelt. Zoals de betere muzikanten beheerst Agnes Obel de kunst om, binnen haar geluid, met ieder album een nieuwe vertakking te vinden. Myopia klinkt onmiskenbaar als een Agnes Obel album, maar niet als een Agnes Obel album dat je al kent. Het duikt dieper in de wereld die Obel met Citizen of Glass heeft geschapen. De electronica is uitgebreid, met als meest opvallende toevoeging de stemmanipulatie op Island of Doom en Can’t Be. Daarnaast is er vooral veel weg gelaten. Haar geluid was altijd al minimalistisch, maar op Myopia gaat Obel een stapje verder. Hier geldt echter, zonder enige twijfel; less is more, want wat valt hier veel te genieten. Het kenmerkende sobere geluid (vaak enkel een piano of strijker) klinkt hier en daar wat spookachtig, maar blijft altijd even elegant. Myopia is een hoogtepunt in een toch al indrukwekkend oeuvre.
