Tame Impala is terug. Het gitaarwerk op Innerspeaker (2010) en Lonerism (2012) maakte op voorganger Currents (2015) plaats voor een overweldigende mix van synths, bas en drums, uiteraard aangevuld met het hemelse stemgeluid van Parker. Dat werkte. Pitchfork toverde een 9,3 tevoorschijn. Vijf sterren namen The Guardian. Let It Happen werd live een ongekend festijn, confetti schoot in de lucht tijdens New Person, Same Old Mistakes en onderwijl werd The Less I Know The Better bijna een half miljard (!) keer gestreamd op Spotify. Voorafgaand aan de release van The Slow Rush konden we al genieten van het dansbare Borderline, de seventies-art-pop op It Might Be Time, het aanstekelijke, groovy Lost In Yesterday en het zeer persoonlijke Posthumous Forgiveness, waar Parker gevoelig, doch wondermooi memoreert aan de moeizame band met zijn inmiddels overleden vader. Op dit vierde album van de Australiërs opent One More Year het bal, waarbij de nodige registers worden opengetrokken. Instant Destiny is erna qua sound een goede afspiegeling van de plaat. Laid-back, relaxt, mooi. Geen grote uitspattingen. De schoonheid regeert, waarbij de opbouw van de tracks bijkans schitterend is. Breathe Deeper, eindigend in psychedelica. De opkomende beat op het luisterrijke On Track. En met One More Hour qua opbouw, instrumenten en invallende beat als waardige afsluiter. The Slow Rush is in alle opzichten een dijk van een plaat.
