‘Progrock without the solo’s’, zo omschreven de heren Garvey, Potter, Potter, Turner en Jupp hun muziek ten tijde van het debuut Asleep In The Back (2001) en opvolger Cast Of Thousands (2002). Die omschrijving is wat te binnen schiet bij Dexter & Sinister, de openingstrack van hun achtste studioplaat. Een song met grimmige tekst – over het overlijden van twee vrienden – over een fuzzy beat, die halverwege omslaat met een The Great Gig In The Sky-achtige zangsolo. Grijpt Elbow op deze plaat dan terug op het verleden? Nou, ja en nee. Ja: nummers als Empires (een verwijzing naar Brexit?) en The Delayed 3:15 (over de dood, maar dan op het spoor) roepen inderdaad meer herinneringen op aan hun eerste twee platen dan aan het ingetogen, gedragen werk van Little Fictions en The Take Off And Landing Of Everything. Ook het hoekige White Noise White Heat is beduidend minder zachtaardig dan we van Elbow gewend waren geraakt. Zanger Guy Garvey heeft nogal wat op zijn lever en dat zullen we weten. Maar nee: Elbow ontwikkelt duidelijk door. Zo zijn er behoorlijk veel elektronica op deze – weer uiterst verzorgd gearrangeerde – plaat te horen, wellicht ingegeven door het vertrek van oorspronkelijke drummer Richard Jupp, zo’n drie jaar geleden. Op Doldrums wagen ze zich ineens aan een soort bluesy klaagzang – met een typisch melodieus Elbow-refrein, dat wel. Seven Veils en My Trouble zijn prachtige, sierlijke ballads en op On Deronda Road horen we Garvey als een soort eenmanskoor over een elektrobeat. De plaat sluit af met het statige Weightless, over het overlijden van Garvey’s vader. Hoe een volwassen man die zich zorgen maakt over de toestand in de wereld troost vindt bij vrienden en familie, dat schijnt hier het thema te zijn. Een indrukwekkende plaat, waarop Elbow een stuk veelzijdiger en vernieuwender uit de hoek komt dan menigeen verwacht had.
