"I can’t make the hill / the system is shot / I’m living on pills/for which I thank God." De openingsregels van The Hills gaan door merg in been. Het zijn niet de enige regels die aankomen, want Cohen’s postume album is een zeer persoonlijk afscheid. Om de sceptici maar vast de mond te snoeren: Thanks For The Dance is geen “scraping the bottom of the barrel” of een verzameling restjes. Het is een album dat Cohen door zijn dood niet kon afmaken maar waarvoor hij zoon Adam instructies gaf het te voltooien. Hoewel Cohen meer voordraagt dan zingt – de prachtige opener What Happens To The Heart uitgezonderd – is het een onmiskenbaar Cohen-album. Hoewel hij geen toelichting meer kan geven, lijkt het album een zeer persoonlijk statement. Zo lijkt Moving On een eerbetoon aan zijn muze Marianne, aan wie hij een prachtige afscheidsbrief schreef voor haar dood. De dood en menselijk verval zijn belangrijke thema’s op deze plaat, maar door Cohen’s prachtige teksten worden deze tragedies troostvol. Behalve in Puppets, waar de strijd van de Duitsers tegen de joden aan bod komt. Lichtere songs zijn er ook. In The Night Of Santiago beschrijft Leonard Cohen een erotische belevenis. Waar het bij andere hoogbejaarden al snel een genant gevoel achter zou laten: Leonard Cohen komt er glansrijk mee weg. En ook Listen To The Hummingbird straalt hoop uit. Met dit album laat Cohen een prachtig testament achter. Het is tekenend dat Cohen zelfs na zijn dood meer te zeggen heeft dan menig jong artiest.
