SPINVIS

In een eenzame studio in Nieuwegein verhaalt het creatieve brein achter de caleidoscopische bliepjesmuziek van Spinvis over zijn bebaarde vader en de gedichten van Peer Wittenbols. Op de achtergrond suist de snelweg, draait een motor en horen we het gekrijs van een baby. Dat is nog maar het begin van het veelbelovende openingsnummer van dit hoogst opmerkelijke en zonder meer gedurfde debuut op het Excelsior platenlabel. Alle dertien hersenspinsels lang kabbelt een volledig geflipte Spinvis zich voort door een surrealistisch geluidslandschap als een schuimbekkende Frank Boeijen op volle toeren, dit alles onder het geijkte motto van: de Belgen hebben Flip Kowlier, de Amerikanen doen het met Beck en de Zweden zweren bij Eilert Pilarm, nu is ook Nederland weer eens in de race met de vooralsnog volstrekt anonieme Spinvis. Het is ongetwijfeld een uit de hand gelopen feest van herkenning als in het zweverige Astronaut de atmosferische klanken opdoemen van het Franse Air, Bagagedrager schaamteloos flirt met de triphop van Massive Attack en zelfs de truck van Henk Wijngaard voorbij raast in Ronnie Gaat Naar Huis. In het rumoerige Mike Clark loeien de zwaailampen om vervolgens tot stilstand te komen bij het zielvolle Herst en Nieuwegein, dat weer doet denken aan de bezwerende lo-fi taferelen van Grandaddy. Hoe kan het ook anders dat het inheemse Spinvis zich meteen nestelt in de hoogste regionen van de polderpop met dit uitzonderlijke brouwsel in de moerstaal.