Hoewel zijn naam zijn Noorse achtergrond wel een beetje weggeeft, is singer/songwriter Leif Vollebekk van Canadese afkomst. In zijn thuisland maakte hij al drie albums, waarvan met name de laatste, Twin Solitude uit 2017, behoorlijk succesvol was. Vollebek beheerst gitaar en viool, de piano is echte duidelijk hoorbaar zijn eerste keus. Beïnvloedt door landgenoot Leonard Cohen zijn het vooral persoonlijke zielenroerselen die zijn piano gedreven ballads bewonen. De drumsound van Homer Steinweiss (Dap Kings) geeft het wel een lichte groove mee, waardoor het album niet blijft steken in een introverte sound. Door af en toe ook wat nuances toe te voegen, zoals de prachtige steel gitaar in Apalachee Plain, ontstaat een fraai afwisselend album, altijd gedragen door de krachtige stem van Vollebek, die in de verte doet denken aan een iets ruigere versie van Patrick Watson. Een bijzonder mooi album van een hier te lande nog niet ontdekt talent.
