Volkrant recensie Guido van Oorschot 14 november 2019
François-Xavier Roth is niet de eerste dirigent die het revolutionaire karakter van Hector Berlioz’ Symphonie fantastique (1830) uitlicht met een orkest dat speelt op historische instrumenten. Strijkers met darmsnaren, hout en koper met andere boringen: ze doen ertoe in een stuk dat in hallucinante kleuren vertelt over een artiest met liefdesverdriet die zijn heil zoekt in een opiumtrip. Maar nog doortastender dan authentieke voorgangers als Gardiner en Van Immerseel leggen Roth en zijn orkest Les Siècles (na hun eerdere opname in 2009) de waanzinnige originaliteit van de partituur bloot.
Het bontst van al is het slotdeel, Songe d’une nuit de sabbat, droom van een heksensabbat. Roth laat de fluiten en hobo’s net wat angstaanjagender van hun toon afglijden, het hout van de strijkstokken net wat ijselijker over de snaren kletteren. Nadat het oude gregoriaanse motief Dies irae (dag des toorns) er in onheilspellende flarden doorheen is gejaagd, blijf je happend naar adem achter.
Tracks
Disc 1
1. 1. Rêveries - Passions
2. 2. Un Bal
3. 3. Scène Aux Champs
4. 4. Marche Au Supplice
5. 5. Songe D'une Nuit De Sabbat
6. Les Francs-Juges (Die Femerichter) Op. 3 (Ouvertüre)
