Met het debuut Mental Jewelry uit 1991 liet Live al goed horen veel in zijn mars te hebben. Toch was Throwing Copper drie jaar later een grote verrassing. Zo ontzettend veel goede tweede albums komen er in de muziekgeschiedenis niet voor. Sterker nog, nummer twee maken, is juist extra problematisch. Maar Live was erin geslaagd om op alle fronten te slagen. Cum laude. Niet dat Throwing Copper zo’n bijzonder, eigenzinnig of baanbrekend was. De muziek van Live heeft altijd raakvlakken gehad met U2, Pearl Jam en vooral R.E.M. Zoals zo veel bands. En al die invloeden zijn ook op deze plaat volop aanwezig. De vergelijkingen met R.E.M. hebben trouwens veel te maken met de zang van Edward Kowalczyk en Michael Stipe en moeten worden beschouwd als complimenten aan beiden. De twee behoorden in de jaren negentig tot de beste rockzangers. Wat Throwing Copper zo’n sterk album maakt, ook 25 jaar later nog, is dat werkelijk elke song een voltreffer is. Ze slepen je allemaal mee, winden je op, stemmen je hoopvol of zetten je juist aan het denken. Live is een meester in het klein laten beginnen van een nummer om het in een ronkend en vurig anthem te laten culmineren. De muziek ligt goed in het gehoor maar is allesbehalve gepolijst. Ook dat is een grote kwaliteit. Dezelfde opwinding als toen is een kwart eeuw later te (her)beleven door deze jubileumeditie die is aangevuld met nog een paar uitmuntende bonustracks en indien gewenst met een cd met liveopnamen van Woodstoock 1994.
