Ja, de scherpe randjes van weleer (lees; de snerpende Joey Santiago-gitaarlicks gecombineerd met dat typische Black Francis-speenvarkengeschreeuw) zijn er al jaren niet meer. Dat betekent echter niet, dat dit nieuwe Pixies-album ondermaats of zwak is. De band staat alleen in een andere versnelling, that’s all. Het begint allemaal redelijk rustig met In The Arms Of Mrs. Mark Of Cain. Toch blijkt meteen: de Pixies zorgen nog altijd voor fijne muziekminuten. Neem dat toegankelijke refreintje met dat ronduit aanstekelijke dameskoortje (Paz Lenchantin is absoluut gegroeid in haar rol) als voorbeeld. En vergeet de gierende opbouw richting de finale van deze opener vooral niet. On Graveyard Hill, de tweede song (en eerste single van het album) doet er wel een schepje bovenop en schakelt halverwege op een lekker onstuimige wijze (mede dankzij de fijne drumpartij van David Lovering.) erg soepeltjes door. Catfish Kate is een verraderlijk toegankelijke hit, This Is My Fate een onbezonnen stamper en Ready For Love, Silver Bullit en Long Rider vermengen de immer sterke akoestische Pixies-kant met wat gevaarlijke elektrische notenreeksen. Los Surfers Muertos is de perfecte opmaat naar de finale van dit album. Meteen daarna namelijk, volgt het ruige St. Naizire. Dit is misschien wel het tofste nummer van de plaat. Black Francis gromt, de lick van Santiago schuurt. Lekker bot, lekker kort. Daarna volgen de onbezonnen gebrachte Bird Of Prey, de slepende Daniel Boone en het intieme slotstuk Death Horizon. Ja, de Pixies kunnen het nog: fijne muziekminuten afleveren.
