Life After, de titel van de tweede plaat van de Britse band Palace, verwijst naar het verder gaan na een tegenslag. Een relatiebreuk, het verlies van een dierbare of welke gebeurtenis dan ook die een afsluitingsperiode kent. Het is niet geheel verrassend dat deze opvolger van So Long Forever (2016) daarom redelijk somber wordt ingekleurd. Het geluid van Palace is daarom galmend, als een muur van geluid. Voor de donkere indie ben je bij het Britse collectief in ieder geval aan het juiste adres. Maar omdat bij een verwerkingsperiode soms ook de zon door de wolken schijnt, is het niet honderd procent druilerig. Wanneer de band hun gitaren sneller laat gieren, lijkt de zon ineens door de grijze wolken heen te breken. Je hoort dan ook dezelfde melancholische onderlaag terug die bijvoorbeeld ook Local Natives in hun muziek verwerkt. Het hoogtepunt bewaart Palace tot het laatste nummer. Met dit zeven minuten durende slotnummer bouwen zij op naar een zeer fraaie climax, daarom heet het nummer waarschijnlijk niet voor niets ‘Heaven Up There’, al bevat dit ook een bitterzoete dubbele lading. Deze hemel is namelijk de laatste rustplaats van de dierbaren waar Palace op dit album naar refereert.
