Wie naar deze plaat luistert, zal zich moeilijk voor kunnen stellen dat deze Canadees ook naam heeft gemaakt als blues-gitarist. Op Now tapt de man namelijk uit een heel ander vaatje. Op alle tien nummers staat de melodie, het liedje centraal, maar zit het qua geluid in een experimentele pophoek. Als je Jesse Mac Cormack daarom een poppy Tame Impala noemt, een avontuurlijke Gotye, of de Talk Talk van de 21e eeuw – zeker vanwege zijn hoge, breekbare stem, die aan Mark Hollis doet denken – dan zit je best in de buurt. Dat hij als support act voor Patrick Watson heeft opgetreden wekt ook geen verbazing. Soms houdt hij zijn geluid klein en bescheiden (Sunday, Nothing Lasts) of swingt hij zachtjes (To The End). Maar, in de meeste gevallen speelt hij volleerd met de dynamiek in zijn, voornamelijk elektronische, popsongs. Een interessante debuutplaat dus, waar een boel aan te beluisteren valt.
