CAGE THE ELEPHANT

Ik was erbij op Lowlands in 2011. Cage The Elephant brak de India af. Matt Shultz in topvorm. Dansend over het podium, glijdend over zijn eigen zweet. Zingend, schreeuwend. Het shirt uit. Zijn handdoek wierp hij na het slotakkoord het publiek in. Onze groep ging er uiteindelijk, na veel getouwtrek, mee vandoor. Destijds hadden ze twee albums op zak, waarvan veel liedjes van het toen kersverse, bij vlagen loeiharde Thank You Happy Birthday werden gespeeld. Het vuige werk. Pas later kwamen daar bloedmooie en behoorlijk rustige tracks bij, denk aan Cigarette Daydreams, Come A Little Closer en Trouble. Social Cues is album nummer zes. In alle opzichten steengoed. Wederom. Broken Boy trapt de plaat af met het gaspedaal ingedrukt. Lang leve de mellotron! Social Cues is erna een dansbare meezinger, waarna een pedal steel van Black Madonna luisterrijk geheel maakt. Een duet met Beck? Ook dat nog. Dertien tracks vol creativiteit, vindingrijkheid en gelaagdheid. Prachtige plaat.