Vooral in de jaren 90 maakten The Chemical Brothers furore binnen het big beat genre en gaven zelfs gestalte aan deze stijl. Verder in hun carrière schoven zij op naar een meer song gerichte aanpak met hun albums Push The Button (2005) en We Are the Night (2007). Vervolgens trokken zij op Further (2010) hun big beat-blik weer open en klonk hun voorlaatste album Born In The Echoes (2015) meer als een combinatie van ouder en recenter werk. Op No Geography hoor je een soort of best of van wat deze twee dj’s kunnen en dat levert weer een aantal knallende momenten op. In zijn geheel klinkt het album voller en drukker dan voorgangers Born In The Echoes en Further. Er wordt flink gesampled en binnen de nummers gebeurt er vaak ongekend veel. Er zijn tempowisselingen, meerdere zanglijnen, een hyperactieve schakering van beats en melodieën en er is zelfs wat ruimte voor experiment. Naast de explosieve momenten zijn er ook een aantal beheerste momenten te vinden. Misschien is No Geography iets te fragmentarisch in zijn geheel, maar de typische Chemical Brothers elementen maken dit opnieuw tot een uiterst smaakvol album. Met het openingsnummer gaan ze terug naar de jaren 90 en Got To Keep On is een onvervalste floorfiller. In The Universe Sent Me spelen ze met het uitstellen van climaxen waardoor de spanningsboog flink strak getrokken worden. De overstuurde synths in Free Yourself en het vleugje acidhouse in MAH zorgen geheid voor extase. Nee, de broertjes zijn het nog steeds niet verleerd.
