Denk je aan indiefolk, dan denk je aan Bear’s Den. In 2012 begon de reis van het Britse gezelschap. Kevin Jones en Andrew Davie waren de grondleggers van de band. Onderweg kwamen ze gitarist en banjospeler Joey Haynes tegen. Daarna ging het hard. Het bejubelde debuutalbum Islands uit 2014 werd in 2016 opgevolgd door het ongekunstelde Red Earth & Pouring Rain. Ongemeen catchy popsongs spanden daarop de kroon. Er was ineens een elektrische gitaar. En de verrassende komst van synths. Haynes had op dat album nog een behoorlijke duit in het muzikale zakje gedaan, maar vertrok halverwege de opnames. Hij zag de intensiteit van het toeren niet meer zitten en zo werd Bear’s Den weer een duo. Het derde album heet So That You Might Hear Me. De elektrische gitaar is gebleven, aangevuld met onder andere drummachine-beats om het geheel extra spannend te maken. Tien beeldschone nummers volgen elkaar op, waarbij enkele uitschieters de plaat naar grote hoogten brengen. Fossils bijvoorbeeld. Een gevoelige track die door het gebruik van diverse instrumenten, waaronder repetitieve drums en synths, rijkelijk gearrangeerd is. Fuel On The Fire is erna als een stadionlied. Knap opgebouwd naar een climax, waarin synthesizers de boventoon voeren. De ware liefhebber van Bear’s Den doet het naar alle waarschijnlijk beter op lieve, kleine liedjes als Breaker - Keeper, Crow en albumafsluiter Blankets Of Sorrow. Terug naar de roots van Jones en Davie. Islands, 2014. Indiefolk op z’n allerbest. Vol nostalgie en weemoed. En een waardige afsluiter van een zeer noemenswaardige plaat.
