We kennen Stephen Malkmus als de frontman van Pavement en van zijn eigen Jicks. Tussen de bedrijven door werkte hij de afgelopen jaren ook aan een aantal elektronische composities. Allereerst is er opener Belzinger Faceplant. Malkmus bedient zich met naar abstractie neigende klanken en schept hiermee een prikkelende disharmonische symfonie. Hij gaat op deze voet verder met bijvoorbeeld Forget Your Place, waarin een dwingend digitaal stramien van vervormde klanken ritme en compositie bepaalt. Het zijn dit soort tracks die de stijlbreuk markeren. Als de plaat vordert wordt meer en meer duidelijk dat de songsmid niet plots veranderd is in een producer. Er staan echte liedjes op deze plaat, en de elektronische aankleding staat hen goed. Luister bijvoorbeeld naar A Bit Wilder en Love The Door. De verschillende nummers kennen allen een eigen geluid. Soms is het oude werk niet ver weg, zoals tijdens Come Get Me, Bossviscerate en Rushing The Acid Frat. Dat zijn puntgave popsongs. De andere aanpak geeft Groove Denied een soort vrijblijvende vibratie waarin de creativiteit voelbaar is. De eenheid blijft bewaard, niet in de laatste plaats omdat Malkmus’ signatuur en vakmanschap de dingen samenhouden. Toffe popplaat, deze electro-Malkmus.
