NIEUWE UITGAVE CONCERTOBOOKS!
Tekst: Pascal Rabaté
Tekeningen: François Ravard
Full color, 80 pagina’s, hardcover, 22 x 30 cm.
De 45-jarige Didier woont samen met zijn zus op een kleine Bretonse boerderij. Didier is een gepassioneerd fan van de Tour de France, is een stevige drinker, maar de echte Liefde ontbreekt nog in zijn leven. Samen met de failliete boer Regis, met wie zij het bed deelt, probeert Didiers zus daar verandering in aan te brengen door zijn profiel op een datingsite aan te passen. En al snel levert dat aangepaste profielresultaat op…
Didier is midden veertig, dik, lui, een zuipschuit. Hij bezit een klein boerderijtje in Bretagne waar hij samen met zijn zus Soazic woont. Terwijl zij vooral het werk doet, loopt hij maar wat te lanterfanten. Een leeg leven. Tot hij op een dag bloed poept en denkt dat zijn einde nabij is. Gelukkig zijn het ‘maar’ aambeien die de bloeding veroorzaken, maar het geeft Didier een zetje. Hij besluit een contactadvertentie te zetten. Intussen is het gezin al uitgebreid, want buurtboer Régis is failliet gegaan, zijn boerderij en andere bezittingen zijn verkocht en Didier heeft hem onderdak aangeboden. Hoewel Régis ook wel van een borrel houdt, weet hij toch ook van aanpakken. Bovendien bloeit er al snel iets op tussen Soazic en Régis. Zij zijn het ook die beiden, om de beurt en afnahkelijk van de stemming, het profiel van Didier steeds aanpassen op de datingsite. Het is dan ook niet duidelijk waar precies op gereageerd wordt als er op een dag een reactie binnenkomt, maar in elk geval is er eindelijk iemand met belangstelling voor Didier. Lui als hij is reageert hij niet erg alert. Maar zijn zus wil spijkers met koppen, gaat op de uitnodiging in en sleurt hem naar de stad voor zijn eerste date. Eindigt dit verhaal met vier mensen op het kleine Bretonse boerderijtje?
Zoals we gewend zijn van Rabaté is ook dit weer een verhaal van gewone mensen die je elke dag zou kunnen tegenkomen. Als je er oog voor had en Rabaté heeft dat als geen ander. Dat hij dit keer niet zelf tekent, maar het aan Francois Ravard heeft overgelaten is in positieve zin een verrassing, want Ravard heeft een zeer vaardige tekenpen. Voeg dat samen met de uiterst subtiele kleurstelling en het geweldige scenario en we mogen weer spreken van een prachtstrip die eigenlijk niet direct past in het nog jonge fonds van Concerto Books, omdat het niet over muziek gaat. Maar als je dan ziet dat er een nieuwe uitgever bij is gekomen bij Concerto, dan snap je deze uitgave des te meer.
