MOS DEF

Zoals besproken bij de Artifacts bespreking elders in dit blad, lag hiphop volgens vele puristen artistiek na 1992 en zeker na 1994 redelijk op zijn gat. Sample-wetgevingen raakte de cultuur midden in de kern, een afschuwelijke ruzie tussen twee over-het-paard-getilde labelbazen, met nota bene dodelijke gevolgen voor hun eigen poster boys, was een waar dieptepunt. Gelukkig was daar Mos Def. Als Black Star (met partner in knowledge Talib Kweli) scoorde hij al een goede hit in 1998, op zijn solodebuut Black On Both Sides katapulteerde hij het genre letterlijk, figuurlijk en eigenhandig een nieuw millennium in. Hiphop klonk zelden zo rete volwassen en gelaagd. Mos Def durfde te zingen en te croonen, hij durfde te jammen en te improviseren en hij bracht de groteske samples weer terug (David Axelrod, anyone!?). Hij filosofeerde, hij mijmerde, hij bejubelde, hij bedreef de liefde op fysiek en metafysisch niveau (mogen jullie raden op welke songs). Dit is de hiphopplaat die je laat horen aan de grootste hiphop hater in je omgeving.