Tijdens de eerste paar luisterbeurten wil het nog niet echt niet echt vlotten tussen mij en de nieuwe QOTSA. Het is niet gelijk raak zoals bij de vorige drie en over het geheel lijkt het allemaal wat vlakker te klinken. Al snel rijzen er vragen over de invloed van het vertrek van de niet onbelangrijke elementen Nick Oliveri en Mark Lanegan, maar goed, in het verleden bleek de stoelendans van bandleden juist een sleutelrol te spelen voor de kracht van de band. Na een paar extra rondjes in de cd-speler begint de plaat dan ook steeds meer grip te krijgen. Homme en consorten mogen dan minder genadeloos over de luisteraar heen razen, het is des te subtieler hoe de plaat je in zijn ban krijgt. Er zijn nog steeds de adrenalinepompende doordenderaars met hypnotiserende koortjes (Medication, Little Sister) maar er liggen op Lullabies To Paralyze ook een paar glansrollen weggelegd voor de rustigere nummers. I Never Came is daar wat mij betreft het hoogtepunt van, waarin met minimale middelen een prachtsfeer wordt neergezet en het nummer op onverwachte wijze een hoogtepunt bereikt. Wie zit te wachten op nog meer Songs For The Deaf zal bedrogen uitkomen, voor de fans van het debuutalbum en Rated R zal het wellicht een klein feestje der herkenning zijn. Met een band als Queens Of The Stone Age weet je ondanks de herkenbare stijl nooit precies welke kant het op zal gaan, en dat is maar goed ook.
